Abstract:
Theodor Adorno, kültür endüstrisi düşüncesinde sanatı ‘sığınak’ olarak görmüş, sanatın
kitle kültürünün etkilerini azaltma ve onun işleyişinin dışında kalması gerektiğini önermiştir.
Guy Debord, “gösteri toplumu” düşüncesiyle her şeyin bir gösteriye dönüştüğünü ve
sanatsal ifadenin kişisel bir deneyim olarak insanlara ‘durumlar’ yaşatacağını düşünmüştür.
Debord’un önerdiği “durum estetiği”, neo-kapitalist toplumlarda gösteri haline gelen her
şeyin içerisinde bir tazelenmenin bulunabileceğe karşılık gelmekteydi. Jean Baudrillard ise
“simülasyon” düşüncesiyle gerçekliğin aradan çekildiği imgeler dünyasında yaşanıldığını
söylemiş, göstergelere dönüşmüş olan yaşantı içinde sanatında uyumlaşmış olduğunu iddia
etmiştir. Bu çalışmada üç düşünürün kilit kavramları ve önermeleri ile sanata getirdiği
tanımlar ele alınacak ve bazı açılardan eleştirisi yapılacaktır.
